نمی‌دونم تا حالا از نزدیک با کسی برخورد داشتید که
واقعا مثل دریا باشه.
دیدی دریا هیچ آشغالی رو تو خودش نگه نمی‌داره و همه رو می‌ریزه تو ساحل. اون طرفش رو هم هیچ وقت نمیشه دید. در امتداد ساحلش هم که راه می‌ری هیچ وقت به انتهاش نمی‌رسی. به صداش هم که گوش می‌دی روحت نوازش پیدا می‌کنه. اون وقتی که با موج‌های طوفانی‌اش بهت می‌گه که نباید برای شنا بری؛ اگه به حرفش گوش بدی در امانی و اگه به حرفش گوش ندی ممکنه برات اتفاق بدی بیوفته. اما تقصیر خودته! اون هشدارش رو می‌ده و این تویی که می‌تونی گوش بدی یا نه.
یه لطف اساسی که خدای نازنینم به من داشته این بوده که منو توی دامن یکی از همین دریایی هاش به دنیا آورده. کسی که اگه عالم و آدم هم بیاند و بهش حرف نامربوط بزنند خم به ابروش نمیاره. بی‌نیاز از دنیای فانی. اون قدر بزرگ؛ بزرگ؛ بزرگ . . . که تو مقیاس‌های من اصلا نمی‌گنجه. یه مرد واقعی.
بابایی مهربون و عزیز و ناز و گلم؛ که اگه زیر پاهاش رو هم ببوسم کمه.
هر چند که از ابراز احساسات این مدلی خوشش نمیاد و واقعا محبتش رو عملی بهت اثبات می‌کنه. برای همین شب و روز دارم دنبال یه راهی می‌گردم تا بهش اثبات کنم که چقدر قبولش دارم. هر چند که تو بعضی موارد هم باهاش اختلاف سلیقه دارم اما اصلش همنویه که بابا بگن.
>> حتما که نباید روز پدر بشه تا آدم از باباش بگه. بعضی وقتها آدم یه چیزهایی رو از بعضی‌ها می‌بینه که محبتش به پدر و مادر خودش n برابر می‌شه. من هم متاسفانه تو روزهای گذشته یه چیزهایی دیدم که واقعا به بابام ایمان آوردم.
خدا جونی خیلی مرسی!!
اول :)
خدا سایهء همه پدر مادرا رو مخصوصآ‌اون خوب خوباش رو از سر هیچکی کم نکنه ...:)
پدر ها مثل دریا هستند مهربان و بخشنده و پر ابهت :)
واخفض لهما جناح الذل من الرحمه و قل رب الرحمهما کما ربیانی صغیرا (سوره اسرا - آیه ۲۴)
پس از روی مهربانی بالهای خضوع و خشوع رابرای آنها ( والدین) بگستران و بگو خدایابه آنها رحم (و رحمت) کن همانگونه که آنها در کودکی مرا پروراندند.
شاید یکی از مشکلات ما این باشد که به غلط تصور میکنیم ابراز محبت و علاقه کار کودکان و خردسالان است و این کار نوعی وابستگی را تداعی می کند.
در حالیکه ابراز علاقه و احساسات به موقع و مناسب یکی از مهمترین نشانه های رشد شخصیت است.
از بابت لینک از شما متشکرم. من هم لینک شما را اضافه کردم.
در مورد ابراز احساسات باید بگم که حرف شما درسته اما هر کسی یه نوعی‌اش رو می‌پسنده. و متاسفانه من بعد از حدود ۲۰ سال دقیقا نمی‌دونم بابام چه مدلیش رو دوست داره:(
واقعا هیچ جور نمیشه زحمات بابا مامانارو جبران کرد...موفق باشی
خدا(؟؟؟؟)برات نگهش داره
سلام . همیشه خدا اتفاقهایی را سر راهمون می ذاره که قدر نعمت هایی را که بهمون داده بفهمیم . موفق باشی :)
سلام سلام یه عالمه سلاممممممممممم به آوای خوبم ...
خوبی ؟ خوشی ؟ سلامتی؟
منم تبریک می گم که اینجا دوباره راه افتاد....
راستی فردا اگه خدا بخواد عازم کلاس استاد فیضی هستیم تو موسسه.....انشاءالله سر کلاس های مشترک بعدی خودت ام هستی ...به به ...البته منم تازه ترم قبل معارف رو پاس کردم و الان کلاس سحر ام ....
منتظرت هستم ..موفق باشی.
یا علی
سلام...
خب بالاخره وبلاگتون دل از فضا کند و اومد پایین... خوش اومدید...
خدا حفظشون کنه... خوش به حالت...
تمثیل جالبی بود...
تا بعد...
از بابت لینک خیلی خیلی ممنونم
حرف حساب جواب نداره!
کامل ترین حرف حرف معلم راهنما بود ...
یاحق
آنچه که از دل برآید لاجرم بر دل نشیند.خدایادرسته که مرگ حقه ولی خودت به دل من رحم کن.
ممنون که به کلبه درویشی ما سر میزنید.به قول اون رفیقمون در کلبه ما رونق اگر نیست صفا هست...
یاعلی
سلام خانم.ایشالا صد سال زنده باشن پدرت.و چه دختر قدر شناسی تربیت کرده.شاد باشی.
همه پدر و مادرا خوبن و با معرفت . مطمئن باش که تنها پدر تو نمونه نیستو هزاران پدر واسه بچه هاشون نقش یه قهرمان رو دارن
بله مطمئنا همین طوره که شما می‌فرمایید.
اون چیزی هم که من دیدیم رابطه یک پدر با فرزندش نبود که تکونم داد. شاید اون آدم هم برای بچه‌خودش یه قهرمان باشه . چیزی که من دیدیم یه کسی بود که ظاهرا یه موجود مذکر بود اما بویی از مردونگی نبرده متاسفانه:((